Rosemarijn van Deursen
Wij vroegen 9 young professionals met ervaring in de onderwijspraktijk en ervaring als beleidsmaker, naar hun kijk op Gelijke Kansen in het onderwijs; Wat zijn de grootste uitdagingen die zij zien? Waar liggen kansen voor verbetering? En welke rollen en taken zien zij voor zichzelf en anderen hierbij weggelegd? Deze keer Rosemarijn van Deursen: “Zeg nooit ‘nee’ puur vanwege de regels.”
| Naam: | Rosemarijn van Deursen |
| Leeftijd: | 26 jaar |
| Studie: |
Pedagogische wetenschappen (2015) |
| Sinds september 2017 trainee bij BMC | |
“Gelijke kansen is een thema dat actueel is én continu in ontwikkeling. Ik bekijk het graag breed. Voor mij betekent het dat iedereen de kans krijgt om zich optimaal te ontwikkelen. Dat gaat verder dan onderwijs alleen. Gezondheid en (sociaal) netwerk spelen bijvoorbeeld ook een rol.
Gevolgen zo klein mogelijk
Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat jongeren die in een moeilijke thuissituatie of bij ouders die de taal onmachtig zijn opgroeien, niet dezelfde kansen hebben als jongeren die in een fijne omgeving opgroeien. Dat gegeven kun je niet veranderen, maar je kunt de gevolgen wel zo klein mogelijk maken. Hoe je dat doet? Daar is geen eenduidig antwoord op te geven. Het is een ontzettend breed onderwerp dat per situatie verschilt.
Individuele casussen
Momenteel werk ik bij het cluster onderzoek binnen een toegangsteam van een gemeente. Samen met allerlei partners van deze gemeente vormen wij de toegang voor ondersteuningsvragen op bijvoorbeeld het gebied van zorg, werk en jeugdhulp. Ik werk met individuele casussen, die op inhoud sterk verschillen.
Net niet arm genoeg
Ik zie helaas mensen tussen wal en schip vallen omdat ze niet aan regelgeving kunnen voldoen. Dan zijn ze bijvoorbeeld net niet arm genoeg, of hebben een net te hoog of te laag IQ. Deze normen en bijbehorende processen zijn ingericht op gemiddelden, maar er zijn altijd mensen die er niet in passen. Dit is voornamelijk zo bij gezinnen met meerdere problemen. Denk bijvoorbeeld aan gezinnen met schulden, (psychische) ziekte, verslaving en/of het ontbreken van een stabiele woonsituatie. Het is niet altijd in het belang van de cliënt wanneer regels leidend zijn. Regels zijn nodig, zeker. Maar je moet er beargumenteerd van af kunnen wijken en erover met elkaar in gesprek gaan. In mijn gemeente heb ik de mogelijkheid om voor gezinnen met behulp van een maatwerkbudget tot oplossingen te komen.
Uitzondering op de regel
Je ontwikkelt je als professional door juist naar de uitzonderingen op de regels te kijken. Daarvoor is doorzettingsvermogen, initiatief en een professioneel netwerk nodig. Omdat ik binnen mijn werk en op persoonlijk vlak zie dat regels soms een drempel vormen, ben ik zeer gedreven om daarmee aan de slag te gaan. Dit lukt helaas niet altijd omdat je vaak met verschillende factoren te maken hebt. Daarom is het zo belangrijk om met andere partijen in gesprek te gaan, liefst met iedereen tegelijkertijd aan tafel.
Licht verstandelijk beperkt
Voorheen werkte ik met de doelgroep licht verstandelijk beperkten. Ook zij willen zich ontwikkelen binnen hun eigen mogelijkheden. Maar omdat je vaak aan hun uiterlijk niets ziet, is dat niet zo makkelijk. Ze moeten bijvoorbeeld een kans krijgen bij een bedrijf dat tijd en energie in hen wil steken. Dit is voor het bedrijf een investering die zich niet meteen of uiteindelijk misschien wel niet terugbetaald. Een bepaald type ondernemer doet dit, maar het succes is sterk afhankelijk van wie er tegenover je zit. Of regels daar iets in kunnen betekenen? Ik denk het niet. Al wordt het aantrekkelijker wanneer financiële risico’s beperkt zijn.
Tussen regio’s
Op dit moment zijn er verschillen in regelgeving zelf of in de uitvoering van regels tussen regio’s. Dat is aan de ene kant terecht; regio’s zijn ook verschillend. Aan de andere kant heeft het een keerzijde. Zo kan het zijn dat je in de ene regio wel recht hebt op bepaalde hulp en in de andere regio niet. Dat vind ik niet goed. Laten we kijken naar verschillen tussen regio’s en de mogelijkheden om die gelijk te trekken.
"Niet iedereen is zelfredzaam"
Zelfredzaamheid
Er wordt veel gesproken over eigen kracht en zelfredzaamheid van cliënten. Maar niet iedereen kan dat. En niet iedereen kan zelf om hulp vragen. Wanneer mensen dat wel kunnen, weten ze bovendien vaak niet bij welke instantie ze moeten aankloppen. Het is aan de professionals om hen hierbij te helpen. Ik zie hier een belangrijke rol voor scholen weggelegd. Zij moeten weten waar ouders met welke vragen terecht kunnen. Intakes op mijn werk voer ik altijd breed. Ik stel korte vragen over wonen, lichamelijke- en psychische gezondheid, financiën, maatschappelijke participatie/dagbesteding en het gezin/netwerk van de cliënt. Wanneer er bijzonderheden of ondersteuningsvragen naar voren komen, verwijs ik cliënten door naar de juiste instanties ondanks dat ze zich niet ‘gemeld’ hebben met die vraag.
Naar processen kijken
Jeugd heeft mijn interesse, nu en in de toekomst. Uiteindelijk wil ik me meer met het beleid, de uitzonderingen daarop en met klantprocessen bezighouden. Ik heb er vertrouwen in dat me dat lukt. Ik heb lang gezocht naar wat ik wil. Het blijft een zoekproces, maar dat heb ik geaccepteerd. En uit dat proces haal ik ook energie.”