Diana van Leeuwen
Hoe kijken young professionals in het werkveld tegen gelijke kansen aan? Wat signaleren zij? Wat kan er beter en hoe? Deze keer Diana van Leeuwen die lesgeven op een basisschool combineert met onderzoeks- en adviesopdrachten in het onderwijswerkveld. “Ik vind het fascinerend hoe mensen leren.”
| Naam: | Diana van Leeuwen |
| Leeftijd: | 26 jaar |
| Studie: |
Pabo (2014) Onderwijskunde (2014) Master Onderwijswetenschappen (2017) |
| Sinds september 2017 trainee bij BMC | |
“Als leerkracht in het basisonderwijs heb ik in diverse wijken, steden en groepen gewerkt. In groep 8 is de overstap naar het voortgezet onderwijs een belangrijk thema tijdens het jaar: je wil kinderen een zo goed mogelijke start geven. De mate waarin ouders zich bewust zijn van de invloed die zij hebben tijdens de begeleiding bij deze overstap verschilt per wijk en stad. Soms is de wil er wel, maar is de weg voor ouders onbekend. Terwijl andere ouders de weg wel weten binnen het onderwijssysteem en bewuster en actiever met de overstap van hun kind van primair naar voortgezet onderwijs bezig zijn.
Niet allemaal gelijk
Bij gelijke kansen denk ik aan dat niet iedereen uit hetzelfde nest komt. Terwijl wel iedereen zijn of haar eigen doelen moet kunnen nastreven, ondanks externe factoren. Ik heb, denk ik, veel kansen gekregen en deze kansen ook zo veel mogelijk geprobeerd te nemen . Maar ik ben me ervan bewust dat we niet allemaal gelijk zijn: en dat de één meer mogelijkheden heeft om kansen te pakken dan de ander. Dat werkt door van basisschool tot vervolgonderwijs. Het vinden van een stage is bijvoorbeeld ook veel lastiger als je niet over een groot (professioneel) netwerk beschikt.
"We worden nieuwsgierig geboren"
Verwondering bij kleuters
Ieder kind wordt nieuwsgierig geboren. Ik vind het fascinerend hoe mensen leren. Hoe ontwikkelt iemand zich? De verwondering die ik bij kleuters zie, gun ik iedereen. Maar kinderen raken het kwijt onderweg. Toch zit het er nog wel diep van binnen: die nieuwsgierigheid. Als ik groep 8-leerlingen vraag om eigen leerdoelen naast het vaste curriculum te bedenken, vinden ze dat moeilijk. Maar met een beetje hulp komen ze wel op gang en raken ze helemaal geïnspireerd over bepaalde onderwerpen, zoals de provinciale verkiezingen. Ik vermoed dat het voor kinderen met ongelijke kansen moeilijker is om de nieuwsgierigheid vast te houden. Want nieuwsgierigheid krijg je onder meer mee via je ouders en wordt gestimuleerd door naast school naar activiteiten en bijvoorbeeld musea te gaan. Tenminste, ik vermoed dat dit van invloed is.
VoorleesExpress
Een tijdlang heb ik gewerkt als coördinator bij de VoorleesExpress. Ik vind het een mooi initiatief om kinderen met een taalachterstand te helpen. Doordat de voorlezers bij mensen thuis komen signaleren zij ook wel eens andere zaken. Bij ernstige signalen overlegden we met de school of de gemeente. Ik denk dat er voldoende interventies zijn om gelijke kansen te creëren. En dat er, zeker op jonge leeftijd, voldoende ‘lijntjes’ zijn om problemen tijdig te signaleren. Denk aan het consultatiebureau, school en de huisarts. Maar je kunt niet alles elimineren. En wat voor de één werkt, doet dat niet voor de ander. Karaktereigenschappen van kinderen en hun ouders spelen hierbij ook een rol.
Praktijk met helicopterview
Inmiddels werk ik als trainee onder meer als docent, intern begeleider op een basisschool en ter ondersteuning bij adviesopdrachten. Het liefst sta ik in de praktijk en behoud ik daarbij een helicopterview. Ik houd me graag bezig met vraagstukken die passen in de schoolse setting. Denk aan passend onderwijs, werkdruk van docenten en hoe een team elkaar beïnvloedt.”